DZIEŁO INTRONIZACJI

Głoszenie zmartwychwstania Jezusa Chrystusa jest najważniejszym elementem kerygmatu chrześcijańskiego. Cała nasza wiara zasadza się bowiem na fundamentalnej prawdzie, że On powstał z martwych, żyje w swoim Kościele i wspiera swoich wyznawców, którzy są w drodze. W naszym pielgrzymowaniu doświadczamy nieustannie Jego żywej o ożywiającej nas obecności. Św. Paweł napisze: „Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym” (1 Kor 15,45). W przeciwieństwie do pierwszego Adama – przyjmującego życie – Jezus jest ukazany jako Ten, który życie daje. Przez fakt zmartwychwstania, stał się On Panem, a teraz ożywia naszego ludzkiego ducha, dzięki czemu doświadczamy mocno zespolenia z Bogiem. Jezus żywy idzie z nami i nam towarzyszy, podobnie jak kiedyś swoim uczniom w drodze do Emaus. To im wyjaśniał Pisma i otwierał ich oczy, a teraz dotyka naszego umysłu i serca, byśmy rozumieli tajemnice paschalne. Bez zmartwychwstania wiara chrześcijańska nie miałaby sensu, daremne byłoby również przepowiadanie tej prawdy (por. 1 Kor 15,14). Dlatego Apostołowie z mocą świadczyli o zwycięstwie Jezusa nad śmiercią i o Jego żywej obecności. Czynili tak dlatego, że Go widzieli, dotykali, rozmawiali z Nim i spożywali posiłek. Sam św. Paweł powie, że „widział Jezusa” (por. 1 Kor 9,7), co pozwoliło głęboko doświadczyć mocy Zmartwychwstałego. Spotkanie pod Damaszkiem całkowicie zmieniło jego życie, które od tej chwili w pełni podporządkował Panu i głoszeniu Ewangelii. Sam Jezus ukazywał się Apostołowi wiele razy, zawsze zapewniając o swojej bliskości w trudach misji ewangelizacyjnej w różnych miejscach. Ukazując mu się pewnej nocy, powiedział do niego: „Odwagi! Trzeba bowiem, abyś i w Rzymie świadczył o Mnie, tak jak dawałeś świadectwo w Jerozolimie” (Dz 23,11). Żywa obecność Pana dała Apostołowi moc do owocnego i pełnego ducha przepowiadania. Tak samo jest w naszym posługiwaniu: spotkanie z żywym Chrystusem jest źródłem niezwykłej mocy i zaangażowania apostolskiego.

Bp Stanisław Jamrozek

Zapytany przez Piłata o to, czy jest królem, Jezus odpowiedział bardzo jasno: „Tak, ja nim jestem” (Mt 27,11). Z cierniową koroną na głowie, wyśmiany i odrzucony przez swój lud, a jednak Król, i to nie tylko ten żydowski, ale Król Wszechświata. Mimo swej boskości, tak bardzo pokorny w swojej postawie, że aż budzący podziw u wszystkich obserwujących Jego działalność. Już w Starym Testamencie prorok Zachariasz zapowiadał pełną łagodności postawę Króla przychodzącego do swojego ludu (por. Za 9,9).

» Read more

Zbawczy charakter męki Chrystusa Pana i jej sens jest przedmiotem naszej chrześcijańskiej zadumy w okresie Wielkiego Postu. Całemu nauczaniu św. Pawła szczególnie bliska była tajemnica krzyża, bo przecież na nim dokonało się zbawienie świata. Apostoł odważnie głosił „mądrość krzyża” (por. 1 Kor 2,1-16), ponieważ widział w nim spełnienie się zbawczych planów Bożych. O tej tajemnicy i wywyższeniu Mesjasza mówił już wcześniej autor natchniony w Psalmie 22, opisując w szczegółach mękę Pańską. Dla Apostoła śmierć Syna Bożego była momentem nie tylko Jego uniżenia, ale i szczególnego wywyższenia przez Ojca (por. Flp 2,5-11).

» Read more

Teksty soborowe, kiedy mówią o Duchu Świętym, to podkreślają, że utrzymuje On Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go też odnawia i prowadzi do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem (por. Konstytucja o Kościele, 4). Kiedy jesteśmy w ścisłej jedności z Jezusem, to odpowiadamy na pragnienia Boga Ojca, który chce, abyśmy stali się podobni do Jego Syna: „Bóg tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna” (Rz 8,29). Św. Paweł widzi w tym tekście wezwanie do jak największej doskonałości każdego z nas. Ma zarazem świadomość, że jest to długi proces, rozciągający się na całe ludzkie życie.

» Read more

Tydzień modlitw o jedność chrześcijan stał się dla wszystkich wierzących wezwaniem do refleksji nad odbudowywania zerwanych relacji. Święty Paweł przypomina, że Chrystus nie jest podzielony (por. 1 Kor 1,13), dlatego też Jego uczniowie nie powinni żyć w rozdarciu. Już w pierwotnym Kościele zdarzały się podziały, a ich przyczyną było najczęściej zbytnie przywiązanie do głosicieli Ewangelii, a nie do samego Chrystusa. Zapominano, co powtarza się również i dzisiaj, że to przecież od zażyłości z Panem zależy nasza jedność. Dlatego potrzeba otwartości na działanie Ducha Świętego, który potrafi nas jednoczyć.

» Read more

Chrzest w Jordanie stał się pełnym objawieniem Boskości Jezusa, potwierdzonej przez Ojca: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3,17). Począwszy od Ewangelii dzieciństwa, podziwiać możemy całą pedagogię Bożą, związaną z objawianiem światu tajemnicy Chrystusa. Najpierw o przyjściu Mesjasza dowiadują się prości pasterze z ust anioła, później o niezwykłym Królu dowiedzą się Mędrcy ze Wschodu, reprezentujący ludzi szukających prawdy. Natomiast nad Jordanem Bóg Ojciec swoim autorytetem ogłasza, że Ten, który przyjmuje chrzest, jest Jego Synem. Słowa te słyszą Izraelici, którzy już znali zapowiedzi proroków Boże i powinni przyjąć Odkupiciela. Do nich Jan Chrzciciel mówił, że „On chrzcić was będzie Duchem Świętym” (Mk 1,8).

» Read more

Każdy wierzący powinien myśleć i działać według wskazówek podsuwanych mu przez Ducha Świętego. On bowiem nas oświeca i kieruje naszymi krokami: Św. Paweł powie, że „ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8,4). Będąc obecny w naszym sercu, podsuwa On najlepszy sposób codziennego postępowania i rozwiązywania życiowych problemów. Ten, kto pozwoli Mu się prowadzić, będzie doświadczał Jego obecności w sposób przeobfity. Zacznie żyć według zasad Ducha, co zrodzi większe podobieństwo do Chrystusa i pozwoli stawać się pełniej człowiekiem duchowym.

» Read more

Kiedy Mędrcy ze Wschodu przyszli do Nowonarodzonego, to w Jego odnalezieniu pomogła im gwiazda. Na początku ukazała się im, a potem towarzyszyła w całej ich wędrówce. Bóg ich prowadził przez czytelny dla nich znak, który umieli właściwie odczytać i rozpoznać. Spotkanie z Panem stało się punktem zwrotnym w ich życiu: stali się w jednym momencie nowymi ludźmi i dlatego poszli do swojej ojczyzny inną już drogą, naznaczoną wiarą w Chrystusa. On ich pociągnął do siebie, a oni pozwoli się poprowadzić. Odkryli, że winni zanieść światu wieść o Królu, którego światło bije zdecydowanie mocniejszym blaskiem niż światło wszystkich królów tego świata.

» Read more