Autor: Intronizacja
Zaproszenie na 3. rocznicę Intronizacji
Kraków, 30.10.2019 r.
Z A P R O S Z E N I E
Drodzy Czciciele Jezusa Chrystusa Króla!
Drodzy Rodacy pragnący odnowy moralnej Narodu Polskiego w duchu Jubileuszowego Aktu Intronizacyjnego!
Drodzy Dyrektorzy, Redaktorzy i Publicyści środków społecznego komunikowania się!
Trzy lata temu, 19.11.2016 r., w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, dokonany został Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana (w skrócie Akt Intronizacyjny), z udziałem licznych biskupów i kapłanów, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i innych przedstawicieli Państwa Polskiego oraz wielkiej rzeszy wiernych. Akt ten powtórzony został następnego dnia w diecezjach i parafiach polskich. To historyczne wydarzenie uznajemy za najważniejsze w całym procesie Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla.
3. rocznica Jubileuszowego Aktu
OBCHODY TRZECIEJ ROCZNICY JUBILEUSZOWEGO AKTU PRZYJĘCIA
JEZUSA CHRYSTUSA ZA KRÓLA I PANA
Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Dr Stanisław JAMROZEK,
Delegat Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchów Intronizacyjnych
oraz Zarząd i Rada Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla
zapraszają
wszystkich czcicieli Chrystusa Króla na ogólnopolskie obchody trzeciej rocznicy
Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana,
które odbędą się w Sanktuarium Bożego
Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach w dniach 23–24 listopada 2019 roku
Moc do walki
Współczesny człowiek często żyje bardzo daleko od Boga i nie może się do Niego zbliżyć o własnych siłach. Potrzebuje Ducha Świętego, który przez swoje namaszczenie czyni go zdolnym do wejścia na drogę spotkania ze Stwórcą. Pierwotny Kościół rozumiał od początku tę zasadę i dlatego posyłał Apostołów do miejsc, gdzie przyjęte zostało słowo Boże. Ci modlili się gorąco o napełnienie Duchem tych, którzy uwierzyli, wkładali na nich ręce i wypraszali Jego dary (por. Dz 8,14-17).
Polska pod Krzyżem
Porzucanie błędnych dróg
Największym pragnieniem Pana jest mieć każdego z nas przy sobie i żyć w nieustannej bliskości z nami. Z naszej strony wiąże się to z koniecznością porzucania błędnych dróg, by wejść na tę właściwą, która do Niego prowadzi. Trzeba otwierać się na obecność Pocieszyciela i Jego moc, gdyż tylko wtedy odnajdziemy tę drogę i staniemy się dojrzałymi chrześcijanami, głęboko przemienionymi wewnętrznie. Duch mobilizuje nas do podjęcia pokuty i wzbudza pragnienie autentycznego nawrócenia. Jeśli pójdziemy za Jego głosem i pragnieniami, które nam podsuwa, doświadczymy wtedy napełnienia Bogiem. Podążymy za tym, co zbawienne dla nas, a odrzucimy wszystko, co prowadzić może do zguby.
Odezwa Prymasa Hlonda w sprawie Kongresu Chrystusa-Króla 1937 r.
Odezwa J. Em. Ks. Kardynała Prymasa Hlonda
w sprawie Kongresu Chrystusa-Króla
Jest już rzeczą, jasną, że bez legitymacji bezbożniczej nikt nie ma i nie będzie miał praw obywatelskich w państwach wcielonego socjalizmu czy komunizmu. W tym obiecywanym raju ziemskim tylko ci są i będą kwalifikowanymi członkami nowej społeczności, którzy posiądą pełnię czystego społeczeństwa, odwracając się od objawionych widnokręgów wiary i doszukując się sensu życia nie w własnej duszy, lecz materii, którą należy uczłowieczyć, albo w plemiennej krwi, którą trzeba ubóstwić. Świadomość Boga, zwłaszcza Boga biblijnego, a więc Boga Stwórcy, Odkupiciela i zakonodawcy, pozwoliłaby człowiekowi uzależnić się duchowo od ideowego przymusu, będącego kardynalną zasadą przepowiadanej ery ludzkości wyzwolonej. Aby się w tych socjalistycznych dyktaturach politycznych, społecznych i kulturalnych człowiek mógł pomieścić, należy go zupełnie wyjałowić z wierzeń religijnych, a zwłaszcza z chrześcijaństwa.
Komunia w Duchu
Człowiek wierzący nie jest sam w drodze do Boga, ponieważ towarzyszą mu ludzie ze swoją życzliwością i miłością. Wszyscy oni powinni starać się coraz bardziej o zespolenie ze sobą i o budowanie prawdziwej wspólnoty. Chrześcijańska zaś wspólnota nie jest tylko jednością osób, które do niej należą, ale jest przede wszystkim jednością serc i ducha. Dzieje Apostolskie podkreślają, że uczniowie „trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i modlitwach” (Dz 2,42).
Nasza odrębność od świata
Jest bardzo wiele niebezpieczeństw, które zagrażają każdego dnia ludziom wierzącym ze strony świata. Chrześcijanin winien o nich wiedzieć i zabiegać całym sercem, aby im nie ulec. Ulegnie zaś łatwo ten, kto zbytnio pochłonięty jest sprawami ziemskimi, zaczyna żyć po światowemu, bo jego myślenie dalekie jest wtedy od zamysłów Bożych. Zostaje porwany w nurt spraw typowo ludzkich, zapomina o Bogu, a to prowadzi do lekceważenia Jego Przykazań. Dlatego tak ważne jest uświadomienie sobie naszej odrębności od świata, bo przynależymy do Boga.
W stronę świętości
Duch Święty, który mieszka w naszych sercach, ukierunkowuje nasze życie zawsze w stronę umiłowania tego co piękne, w stronę świętości. To jest Jego ważna rola zarówno w Kościele, jak i w pojedynczych członkach wspólnoty wierzących. On sam – trzykroć Święty – bardzo pragnie, abyśmy się otwierali na Jego łaski i dary, dzięki którym stajemy się przyjaciółmi Boga, czyli ludźmi świętymi. Tylko ludzie napełnieni Duchem, choć wcześniej byli poganami, gotowi będą ofiarować całkowicie swoje życie Bogu.