Dar pobożności

Pobożność – to szósty dar Ducha Świętego: on kształtuje postawę wyrażającą synowski szacunek, cześć, miłość oraz wdzięczność człowieka wobec Boga i Jego stworzeń. Wyrazem tego jest więź z Bogiem i całym stworzeniem (z samym sobą, innymi ludźmi oraz światem). W Starym Testamencie prawdziwa pobożność polegała nie na zewnętrznych obrzędach, ale na miłości, związanej ze sprawiedliwością i wiernością Prawu, co przejawiało się w braterskiej miłości do innych ludzi. W Nowym Testamencie pobożność jawi się jako żywa relacja z Ojcem daje, która prowadzi do pełnego zaufania Mu w każdej sytuacji życiowej. Ten dar czyni nas bliskimi Bogu, ale również wrażliwymi na drugiego człowieka. Św. Paweł pojmuje pobożność jako wielką ufność do Tego, do którego możemy mówić „Abba, Ojcze” (Rz 8,15). On jest Ojcem pełnym miłosierdzia, Bogiem nieustannie nas pocieszającym (por. 2 Kor 2,3). Wspiera nas swoimi łaskami, dzięki czemu potrafimy przetrwać trudności i je pokonać. Potrzeba jednak z pełnym zaufaniem powierzać Mu siebie i żywić nadzieję na chwalebne spotkanie z Nim w niebie. Dar pobożności wskazuje na naszą przynależność do Boga i naszą głęboką więź z Nim. Ta więź nadaje sens całemu naszemu życiu, zachowuje nas niezłomnymi nawet w chwilach najbardziej trudnych i niespokojnych. Duch Święty sprawia, że dostrzegamy obecność Pana i całą Jego miłość względem nas, a to rozpala nasze serce i pobudza niemal naturalnie do modlitwy. Dla Apostoła dar pobożności był też wezwaniem do podejmowania czynów miłości i dobroci wobec ludzi najbardziej potrzebujących. Dlatego zachęca uczniów Pańskich: „Miłość niech będzie bez obłudy, miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi… i płomiennego ducha” (Rz 12,9-11). Miejscem praktykowania pobożności jest przede wszystkim nasz dom, gdzie powinniśmy znaleźć czas na modlitwę i umiejętne łączenie życia doczesnego z nowością życia w Chrystusie. Otwarci na działanie Pocieszyciela, napełniajmy się duchem pobożności.

Bp Stanisław Jamrozek